دیروز بود فکنم یه پریروز . الان یادم نیس کی بود . یهو حرف وبلاگ شد . وای دلم برای نوشتن چقدر یهو تنگ شد . مخصوصا وقتی نخوای کسی بفهمه . وقتی بدونی کسی سر نمیزنه . دلم بد جو ری گرفته . از دیشب تا الان همش گریه کردم توی خلوت خودم . دوس دارم کلی حرف بزنم . اما میترسم از گفتنشون . شاید نگفتن احساسات بهتره . اومدم بگم که تا حدی از نت فاصله گرفتم . بی معرفت شدم در مجاز خانه .

خیلی وقت بود توی فکر بودم بیام بنویسم . مخصوصا الان که فکر کنم دو سالی هست اصلا ایچی ننوشتم. هنوز در پی با تو بودنم . کاش واقعا انتخابت من بودم . نمیدونم چرا نشد باهات درست خداحافظی شه . این دفعه که من خواستم . واقعا فکر نمیکردم که بیای باز هم به اینجا. فکر میکردم اینجا فقط واسه خودم مهمه .

از اینجا ره به جایی نیست. از ما که گذشت یه فکری به حال زنت کن.

چی به چی می مونه. بی عنوان می باشد! اینم یکی هست . این ره که می روی به ترکستان است. ای کسانی که ایمان اورده اید . السلام علیک یا غریب الغربا . بودن و نبودن مسئله این است. دنیای ما اندازه ی هم نیست . چی به چی می مونه! باران ببار . دست خط های یک آ کلاه دار. جایی دور از همه جا.

ده ها رنگین کمان در دهان ما نطفه می بست. و بی رنگی کمیاب ترین چیزها بود. اگر شکستن قلب و غرور صدا داشت.

دل نوشته های یک کولی. پنجشنبه 10 اردیبهشتماه سال 1394. و قطعا مفهومی به مراتب تلخ تر و سرد تر از غربت. غربت می تواند به معنای بی کسی باشد. بی کسی به معنای نداشتن هیچ دوستی. می تواند پس از یک خیانت اتفاق بیافتد. و گاه چندین خیانت توام. یا حتی پی در پی. چیزی شبیه به یک فاجعه. وقتی همه اتفاق های بد با دقت و شقاوت تمام با هم گره می خورند. And every body that I known. حسی شبیه به هیچ چیز.