این اولین باره که توی این وبلاگم یه پسته اینجوری میذارم. یعنی پستی که فقط باهاتون حرف بزنم. اولیش استاده بزرگوارم آقای زارع هستند. و یکی هم آقای شفیع نژاد رئیس ارشاد که آدرس وبلاگمو ازم گرفتند دیگه نمیدونم اومدند یا نه! و چند تا از دوستان.

راهی که در انتهای آن. آخر راه را روشن می بینم. میان راه را نا امید. اما پایانی زیبا برایم نوشته اند. پایان راه را زیبا خواهم کشید. برای فردایی نا معلوم تر. بعد از یه مدت به نسبه طولانی برگشتم. هرچند که هنوز کارای زیادی برای انجام دادن دارم. مرسی از کسایی که تو این روزا به من. به یک پیچ رسیده ام.

بهانه گيري هاي ذهن من. 7و8 سال پيش كه جدي شروع به كار كردم تكليفم با خودم يكسره بود. حالا بعد اين 7 سال تقريبا چند وقتي كه انگار يك چيزي پر شده و دنبال يك ظرف خالي ديگه مي گرده تا پرش كنه. اينها بازي ذهنه يا نياز هاي جديد نمي دونم.