آسمون چشماتو وا کن منم اون ابرا رو دارم. نمیخوام مثل همیشه با همه وجود ببارم. توی این دنیای بی رحم دل من پر از عذابه. کاش میشد وجدانم این جا واسه ساعت ها بخوابه. میدونم دوس داشتن تو واسه ی من یه گناهه. دل من روشن از این عشق دل تو چقد سیاهه. تو همون پنجره بودی که منو کردی گرفتار. من شدم عاشق عاشق تو شدی بیزار بیزار. داری میری با نگاهت دلمو شکستی آخر. شایدم با رفتن تو روزای من بشه بهتر.

دوستی دیرینه از سرزمینی دوردست در رویا. چقدر زود دیر می شود. 4 سال گذشت و چه قدر پر تلاطم و مواج بود این گذر عمر. انگار خونه ای ک بعد از چندین سال دوری دوباره برگردن توشو. بوی گرد و خاکاشو حس کنن. اما امنیتش واسشون مث قبل باشه. خیلی زود گذشت اما حرفام دیگ بوی خوش قدیمو ندارن. انگار خیلی از خودم فاصله گرفتم. دیگه حرف دل شاید نزنم. خلاصه حیف گذشته و حیف اون خوبیا.