تازگی ها فروشنده ی مردی لواشک ها را از فروختن انحصاری در واگن خانوم ها در آورده. ما آدم ها گاهی حرف های هم رو نمی فهمیم. کفش های صورتی دختری که بالای سرم ایستاده توجهم رو جلب کرد. یه رنگ خاصی بود صورتیش.

و ارزش عمیق هر کسی. به اندازه ی حرف هایی است که برای نگفتن دارد. وکتاب هایی نیز هست برای ننوشتن. و من اکنون رسیده ام به آغاز چنین کتابی. که باید قلمم را بکن م و دفتر را پاره کنم. وجلدش را به صاحبش پس دهم. وخود به کلبه ی بی در و پنجرهای بخزم. و کتابی را آغاز کنم که نباید نوشت. چه راحت زمان داره می گذره. فکر می کردم اینجا بهتر از اینها باشه اما نبود. بعد از یکسال اعتراف می کنم که حرف های دل آدم فقط برای خود آدم .