نزدیک عید شد آمدم گردو خاکی بگیرم. چقدر ارتباط هنرمندانه و دو سویه بود. چقدر وبلاگستان زنده و پر هیاهو بود. این حقیقتی است که همیشه بودها می روند و است ها می آیند. اگر به قاعده انگشتان دست هنوز خواننده ای این صفحات را می خواند.

و انسان به آرزو زنده است . مسافر اما در خانه - مسافر. یادداشت های یک دختر قمی - لیلا. لحظه ای بیش نیستم - لحظه. سنجاق قفلی - زینا پیراسته. آسمانی با طعم خاک - نهان. نون و القلم - محمد مجیدزاده. دنیایی زیر قلمت راه می رود - سمانه مالمیر. عابرپیاده - سید علی مجد.

من زاده ی اردیبهشتم! هنوز همچنان رد پای اشکهایم روی گونه های خیسم باقی ست. خیلی از روزا گذشتن خیلی اتفاقای تلخی افتادن تا الان اینجامو دارم واستون مینویسم. بی چین و چون و بی کلک. نمی خوام با هزار و یک کلمه ی جورو واجور سرتونو درد بیارم نمی خوام با مقدمه های چین و واچین و رنگ رنگی سرتونو گرم کنم تا یه نوشته ی خوشگل و جذاب در بیارم از خودم تا خوشتون بیاد. خلاصه با این همه کلمه رنگ و وارنگ فقط می خواستم یه کلمه بگم. نمی دونم به این چه حسی میگن که همیشه از خ.