زیر بارون گریه کردم تا تو اشکامو نبینی. سومین جشنواره ملی شعر دانشجويي بهار نارنج. سومين جشنواره شعر دانشجويي بهارنارنج. جهت كسب اطلاعات بيشتر و ارسال آثار به دبيرخانه جشنواره از لينك هاي زير ديدن فرمائيد. تقدیم به روح پاک مادر بهترین دوستم هما. کجای آسمان شب بجویمت ستاره ام. چه کرده ای تو با دلم.

شاعرهمیشه شعر به دردش نمی خورد. گاهی فقط به یاد تو. حقیقتی که باورش سخت تر از تحمل تلخی اونه. فقرتوجیهی برای این هراس لعنتی نیست. این صدای ساعت عید است. سال تحویل غریبی می شود. چشممان دیگر به دست عابران غربتی نیست. یک خیابان را برایت سنگفرش تازه کردند. گرچه می دانم که آن هم رختخواب راحتی نیست. خنده هایت مشتری دارد نگو که قیمتی نیست. گریه هایت را برای شانه های من نگه دار.

اینکه بعد از این همه وقت تصمیم گرفتم در وبلاگم بنویسم شاید حس باور امن بودن این صفحه مجازی ست. اینکه قرار نیست با لایک شدن نظر داد. لااقل اینجا اگر بد باشد هم می نویسند. گاهی آدم دلش می خواهد روزها بگذرد تا بتواند خیلی چیزها رو درک کنه.

شاید امروز آخرین فرصت دوست داشتن باشد. آلبوم خاطرات و اشعار محسن کاویانی. بنا به پیشنهاد دوستان وارد دنیای اینستاگرام شدم. هر کسی حال مرا پرسید گفتم عالی ام. دوستی حیله ی معروف تلافی جوهاست. سویش گرفتم دستهای ناتوانم را. آمده بار غم از گرده ی من بر دارد. تن بی برگ من روزی غرور نوبهاری داشت. باورم کن که اگر منسب شاهی دارم. شک میکنم دیگر به ایمان ویقینم. به خاک افتادی اما عاشقانه.

بيش از اينها ميتوان خاموش ماند. توی گوشم ناله می کرد. دیگه بیدار نمی شی با نگرونی.

ای عشق همه بهانه از توست. من خامشم این ترانه از توست . برای عاشق بودن باید اول سکوت را یاد بگیری . برای عاشق ماندن باید بند بند وجودت در کوره ی صبر بسوزد خاکستر شوی و دوباره از نو خودت را بسازی عشقی که تو را خاکستر نکند تنها بهانه یست گذرا و عشقی که از خاکستر تو دوباره تو را زیباتر از پیش نسازد تنها بازتابی از خودخواهی درون توست. عشق پیله نیست عشق اشتیاق پروانه شدن است. عشق دگردیسی توست که به آن خود متعالی خودت تبدیل شوی.

حالیا هر آنچه می نگارم گوییا باز هم حالم خوش نیست. آمدنت را دوست دارم . چون گریبان ز چنگش رها می کنم دامنم را به قهر از قفا می کشد. دست و پا می زنم می رباید سرم سر رها می کنم دست و پا می کشد. گفتم این عشق اگر واگذارد مرا گفت اگر واگذارم وفا می کشد. گفتم این گوش تو خفته زیر زبان حرف ناگفته را از خفا می کشد. لذت نان شدن زیر دندان او گندمم را سوی آسیا می کشد.