هم شاد شدم و هم غمگین. مینویسم از ترس اینکه خاطراتم در اثر خاک گرفتگی کلا از صحنه روزگار محو شوند. سهشنبه 15 شهریورماه سال 1390. یاد داشت قبلی رو طی یک سری غلیان احساسات نوشتم ولی با تجدید نظر به این نتیجه رسیدم که غلیان احساسات به درد اینجا نمی خوره. با عذر خواهی از عزیزانی که نظر دادن کلش رو برداشتم. یکشنبه 6 شهریورماه سال 1390. زمان عادت عجیبی داره . چهارشنبه 26 مردادماه سال 1390. ولی چه کنم از ضرب دلتنگی.

لاحول و لا قوة الا بالله العلى العظیم. مادری های من بچگی های تو. ثانیه هایی شبیه راز تولد.

صد سااال بود حتی به ولم سر نزده بود! فک کنین از من بعید بود ها! دلم تنگ شده بود. اصن من این نظرات خوشگل شما رو که میخونم. من رفتم اصفهان برای اولین بار در عمرم! ایییینقدددد خوش گذششششتتت جای همتووون خالییی. حالا اینجور که من گفتم الا همه فک میکنن من چند روز. هر کی گذرشم به اصفهان افتاد هااا فقط بره حیاط این هتل و نگاه کنه.