اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است. نمی دانم چرا پیش منی و باز دلتنگم. چنان پیغمبری تنها و بی اعجاز دلتنگم. به روی تو که پشت پنجره هاشور بارانی. نخی از دود سیگارم به سویت چشم میدوزد. به چشمان تو این جعبه سیاهت خیره می مانم. کنار صندلی خالی پرواز دلتنگم. جهان بی تو هر لحظه اضافه خدمتی تلخ است. نتی در کاسه ی گردویی ام آتش نمی ریزد.

که ديشب از تو جيب کت راه راه قهوه اي آويزون شده کنار پنجره يواشکي برداشتم. پشت دیوار باریک ذهن نسیم خنکی جاریست! و ما فرزندانمان را برای این یا آن جور زندگی کردن مهیا میکنیم نه. زندگی مثل سواری میمونه! بذار اسب دنیا رام اخلاق تو باشه نه شلاق تو! حال هم فقط حال. وای بر ما که زن را به پستوی. راندیم که آقائیش کنیم و بر این. میخواهد به اندازه فهمی نو , بی ترس از جهنم یا بهشت! را در یک صبح پائیزی هنگام سلام اولین اشعه خورشید. ها مانع رفتن نیست همه چراغ.

در شب تاريكي در بياباني مهيب بين طوفانهاي شن. يك نفر بنشسته تنها و غريب. يك نفر از شعر خالي يك نفر از شور خالي. يك نفر بي جان پناهي بهر مردن زير آت طوفان شن. شادي اش از خود سرودن با زباني سخت و دشوار. آنكه آن جا بي كس و غمگين وتنها بين طوفانها نشسته. مرد بياياني از شادي گريز بي كس و غمگين و تنها. از ميان ساحل و درياي احساسات خود آرام رفتم. بي مي وبي جام رفتم.