آبی تر از آنیم که بی رنگ بمیریم از شیشه نبودیم که با سنگ بمیریم. به نام اوست که می ماند. با دستانی لرزان و دلی امیدوار به خواسته ی عزیزی آمده ام تا بنویسم. می خواهم بمانم تا جایی که بتوانم. میخواهم دیروز را به امروز و امروز را به فردا بچسبانم. میخواهم دلتنگی ها یم را بیرون بریزم و از پشت پنجره ی آبی زندگی به دنیای وصال نگاه کنم. ولی این بار نگاهم معنای بیشتری دارد. دوستان با تشکر و قدردانی فراوان از این که در این مدت تنهایم نگذاشتید و بارها.