Monday, January 4, 2010.

از اینکه با وجود کم لطفی من به سراغم میایید و احوالم را می پرسید ممنونم. من خداروشکر خوبم و کماکان زندگیم به همون نحو در جریانه . هفته ای یکبار آونکس و هر روز صبح قرص های رنگارنگ میخورم. داشتن این وبلاگ برام یکجورایی انرژی منفی شده شاید دارم از خودم ویا بیماریم فرار میکنم ولی به هر حال برای به جریان انداختن این وبلاگ زیاد حس خوبی ندارم. شاید یک وبلاگ دیگه با یک اسم دیگه را شروع کردم ولی اون چیزی را که مطمئنم اینه که با وبلاگ ام اس خاموش می خواهم خداحافظی کنم.

تمام مطالب این وبلاگ تراوشات ذهنی نویسنده است و استفاده از مطالب نویسندگان و صاحب نظران دیگر با ذکر منبع انجام می شود, بر همین اساس استفاده از مطالب این وبلاگ بی ذکر منیع غیر اخلاقی است. چیزی کم است مثل یک آغوش. برای آن طرف خالی تخت می گریم. و آن بالش بیچاره بی صاحب. کسی نگران دلتنگی ما نیست. کآفی است هر شب قبل از خواب. چندسطری از نامه وداعت را بخوانم.

بعد از یک هفته مسافرت برگشتم . رفته بودم شمال حوالی شهسوار. هوا هم نسبتا خوب بود . پارسال برای من سال خوبی بود . امیدوارم امسال هم بخوبی پارسال باشه. همه چیز بوی تازگی میده . فقط یک چیزه که داره کهنه تر میشه و به همه اون تازگی ها می ارزه. اونم دوستیمونه که یکسال بیشتر شد.

ظ , دوشنبه ٢٦ آبان ۱۳٩۳. حرفی به من بزن . هنوز در شرکت اینترنت نداریم. یعنی اینترنت مشترک با همکارم داریم که سرش دعوا هم داریم. از وقتی بی اینترنت شده ام, بیشتر به کارهام می رسم . برادرم از این شهر شلوغ رفت ولایت و من تنها شده ام و حسابی به کیرپی حسودی می کنم و یه وقتایی هم از شدت حسودی بداخلاقی می کنم. حرفی به من بزن .