بنام تنها پناه آشفتگان دریای سرنوشت. سلام نمی دونم از چی بگم از کجا بگم خدایا درست نمی دونم. با اینکه همه جا سوت و کور بوده و فقط صدای آروم باد بوده که برگ. هم نور سفید ستاره ها که دور تا دور ماه جمع شده بودن و بی خبر. از همه جا داشتن چشمک می زدن که یهو همه اینارو گریه نوزادی. که داشت آروم آروم ولی با گریه پا به این دنیای تاریک می زاشت.

غرغرنامه های نی نی پرنسس از سرزمین یخ ها. من پرنسس سزرمین یخ ها هستم و تا همیشه پرنسس سرزمین یخ ها خواهم ماند . مامی ددی 18م پرواز دارن. یعنی میشه روز 17م بیام و اینجا بگم که هورااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا. و 31 بیام و از یه عالمه خوبی و خوشی و شادی بگم. بگم خرید کردن دیگه شده هابی هر ساعتمون.

به اینجا که میرسم نه حرفی برای گفتن دارم. امشب در گذشته خاطراتم کسی وجود دارد. کسی که تندیس بلور خاطراتم را. در دستانش دفن کرده ام. تو دریا بودی و مفهومی از اوج. و این دل مواج سهم من بود. که با تمام شبهای دنیا. فكر نكنين نفيسه ديگه نمينويسه. اين صفحه نذر چشمان تو بود.