یا ر فیق م ن لا ر فیق ل ه. چهارشنبه بیست و هفتم اردیبهشت 1391. هیچ בلے بے ب هانہ ن مے گیرב. ن مےבان م ب هانہ ها בلگیر نב یا בل ها ب هانہ گیر. اینجا هم برای دل من کوچک است . با تو زندگی میکردم . من و تو دو تا پرنده. جای پر زدن نداشتیم . ابر و بارون و میدیدیم . چشم به دوردستا نداشتیم . همینم واسه ما بس بود.

ع اش ق تن ها. مثل هم یشه برای تو مینویسم. تو به نی ت هر ک ه دوست داری بخوان. حتی میدانم که گ وش هم نمیدادی. ولی من میدانم که هن وز همانم. گاهی نوشته هایم تلخ و گزنده میشود. تو به دل نگ یر.

ای به خاک و خون کشیده شده سرزمین! به صبحی خیره شو. یک مداد سبز یا آبی. و به جای هر شهید. و به جای هر زن. تو به روزی خیره شو. که به جای هر کودکت. یک بسته مداد رنگی داری! مواظب باش کاغذ کم نیاوری مرد! نوشته شده توسط محمدجواد مردانی لینک ثابت. آه از عشق که بعد از تو دلم کور شده. چشمشان کور که این زخم چه ناجور شده. نوشته شده توسط محمدجواد مردانی لینک ثابت.

دوشنبه سی و یکم شهریور 1393. تو پادشاه فصل ها باشی. یا مردی خیابان خواب با پالتویی از. خش خش برگ های چنار. که از کفش های من. تا آن روشنایی انتهای دور. با عکسی از قدم زدن. تو پادشاه فصل ها باشی. با پالتویی از برگ های چنار. تمام سنگفرش های خیابان خواب. دست به دامان کفش هایت میشوند.