در تلاطم زندگي پر دردو رنج از پس سكوتي تلخ و روشنايي كور كننده ي خورشيد. ناگهان چشماني سياه چشماني به رنگ شب به زيبايي و جذابيت غروب در آن روشنايي سو سو ميزند. و من را به سوي خود مي كشد. اما افسوس كه مانند سرابيست در بيابان. او چون ماه و من انساني كه تنها لذتم تماشا كردن ماه است. افسوسهاي بي پايان زندگي حسرتهاي فراوان زندگي پوچ . چشمان سياه تورا در نور كور كنندي خورشيد مي جويم اي فرشته ي تاريكي. اي تكميل كننده ي ذهن من. وسرمايي در وجودم رخنه مي كند. ومن در تو حل مي گردم.

روزها و ماه ها و سالها مي گذره. من روز به روز بزرگتر ميشم. و تو روز به روز كوچكتر. تو مجازي ترين بخش زندگي من هستي. به نظرم خيلي كوچكتر از اوني. كه بتوني دنياي بزرگ منو درون خودت جا بدي. نمي خوام مثل قبلي ها حذفت كنم. شايد يه روزي احساس كردم بازم ميخوام بنويسم. يا تو به اندازه دنياي من بزرگ بشي. يا من دوباره به دنياي تو برگردم. نوشته شده در دوشنبه هشتم آذر 1389ساعت توسط. صدا ز كالبد تن برون كشيد مرا.

از خود سوااااا نمیکنم! برای روز وصال لحظه شماری میکنم. نمیدانم دیگر کجا فریاد بزنم و نوای عشاق سر بدهم. در این روزگار شاید نگاه می تواند فریاد بزند. نوشته شده در شنبه چهاردهم دی ۱۳۸۷ساعت توسط پسری از آسمان. مرا ببر امید دلنواز من.

تقدیم به نازلی بابت تمام بودن ها و نبودن هایمان. تقدیم به پرواز بابت تمام رهایی مان.