یا رب ان لنا فیک املا طویلا کثیرا. حالا در سومین تجربه ام همه امیدم برای امیدهای زندگانیم . برای حاجتی که جوانیم را در آن و بر آن سپری می کنم. برای ماموریتی که سنگینی اش با یقینی عجیب به استمرارش بیشتر می شود . برای پرورش تحفه هایی ابرومندانه در عرضه به محبوب. برای مهدیارانی صالح و مصلح تربیت کردن . برای عالمانی صدیق وصابر وشهید پرورش دادن . از خودم بریده شده است . میدانم که من کجا و عظمت این منا و طول این امل کجا. حالا امیدم چیزی نیست جز رحمت واسعه و فضل کثیرت. نوشته شده در یکشنبه ششم تیر ۱۳۹۵ ساعت توسط مادر.

نمیدونم باز میام مینویسم و ول میکنم یا پی اش رو میگیرم. فکر میکنم بهتره روزمره ها و خاطرات قبل رو مخلوطی بنویسم. اینکه بخوام همه چی رو بنویسم گمونم امکانش نیست. عجب هشل هفتی دربیاد این پست. خیلی دوست داشتم خاطرات سفر عمره رو جایی جز به جز ثبت کنم اما الان دو سال و اندی از سفر میگذره و چیز زیادی تو ذهنم نمونده. دوران بارداری حسن خیلی سخت گذشت. ابتدای بارداری تا اواخر ماه دوم من تهدید به سقط بودم و از هفته 29 به بعد ه.

مادرانه های من, کودکانه های تو. نازگلمون نیم ساعت تمام , بدون وقفه از جاش بلند میشد و بعد از برداشتن ۴ , ۵ قدم گاه به شدت و گاه به آرامی زمین میخورد. نازنینم آرزو می کنم تا در مسیر پر پیچ و خم زندگی هیچگاه زمین نخوری و اگر این اتفاق افتاد قدرت و پشتکار بلند شدنی دوباره رو داشته باشی.

مادری های من بچگی های تو. دویست و شصت و دوم. دلم شور می زند . چند روزی است بی هیچ دلیل مشخصی مثل مرغ سرکنده بال بال می زنم. مدام دنبال بهانه می گردم که خودم را آویزانش کنم و دل داری دهم خودم را که لابد به خاطر همین است که اینقدرر پر از فکرم . کاش می توانستم مرد باشم و سر حرفم بایستم. کاش می شد درست مثل بابایت همه آن چیزهایی را که. درگیرم می کند بفرستم یک جایی ازین مغز که حالا حالاها دستم بهشان نرسد.

سلام به دوستای خوب و با معرفت ازیه مادر پر مشله ی بی معرفت. امروز تولد سه سالگی پسر کوچولومه که الان . اسه خودش مردی شده با کلی کارای با مزه و زبون درااااااااااااز. تا الان براش تولد نگرفتم.