در ازدحام این همه سکوت. با آن دست های ظریف و کوچکت. که پر از طراوت باران بود. مرا به کدام حادثه شگفت فراخوانده بودی. با این دست های خالی. با این دست های شرمنده و خالی. دست های من با تمام بزرگیش خالی بود. و دست های تو با تمام کوچکیش پر. پاره هایی از وجودم را. در خنده های مستانه ی کودکی. که میتوانست آرامش بیقراری یک روح باشد.

قبل از اینکه شعرهایم را بخوا. دارم آینده مو می بافم از رویا. حیقیقت چیزی جز تکرار رفتن نیست. شاید اینبارو فکر اومدن باشی. می رقصمت با ریتم گیتارم. می زارمت هر جور دلت می خواد. تا هر کجایی عاشقم باشی. روزا همش رویامو می بافم. شب میشه و میشکافمش بازم. هر روز من یعنی یه دنیا بغض. هر شب رو هم با گریه می سازم. می دونم این رویا حقیقت نیست. اما شب و روزای من می رن. این لحظه تا یه لحظه ی دیگه. رویا به رویا باتو درگیرن. می پوشمت وقتی بیاد بارون.

فراموشی سید رضا سید حسینی. در آیینه چقدر شبیه همیم. دلم را به چه خوش کنم بهار. یا شکوفه های پلاسیده ی دامنت. در فصلهای دود و دیوار. با شاخه ای گل مریم. بر حنجره وچشمانم می کوبد.