به تويي كه وقتي در شكم مادر بوديم صورتمان را تصوير كردي. تويي كه آنجا هم لحظه اي روزيمان را قطع نكردي و با خون مادر سيرمان كردي. اينرا بزرگتر كه ميشويم يادمان ميرود. تو يادمان بنداز كه نيازمان تنها تويي! همیشه دستانی هستند که از ما حمایت میکنند. دستانی که ناشناسند و شاید آنها را نبینیم. خدایا این دستان را از ما نگیر. راه است و چاه و دیده بینا و آفتاب. تا آدمی نگاه کند پیش پای خویش. سال تحویل شد و من.

این مدت که بلاگفا رفته بود در دست تعمیر خیلی نگرانت بودم. یا شاید نگران خودم بودم! عجیب هوای نوشتنم ارزوست. از قدیم گفتن وقتی چیزی رو از دست دادی قدرشو تازه میفهمی. هر چند یه سری مطالب نیست ظاهرا و کامنت ها نیز هم! ولی باز هم چه خوب که هنوز دیر نشده. وقت نیست و کلمات به سوی سادگی می روند .

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت. به غمزه مساله آموز صد مدرس شد. به اندازه ی یک خواستن. احساسش می گوید که بزرگ. فکر می کند و آن را چون انیمیشنی تخیلی. همان بازیگری که اکنون بزرگ شده و حالا دیگر مستندی واقعی. نمی دانم شاید هم همان کلاه دوز دیوانه. را به دنبال خود به هر سو می کشیدی.

آقا ما هم رفتیم یه جا دیگهههههههههه. ولی اینجا رو نمیبندم اما خب فکر نمیکنم دیگه آپش کنم. ازین به بعد به جای این وبلاگ یه وبلاگ دیگه آپ میشهههه. آدرسش هم گذاشتیدم همین جاااااا. روی همین لینک زیر کلیک کنییییییییییییییین. راستی ممنانم از همه جیگملایی که خیلی عجقولی. حالااااااا وجدانا این تن بمیره. این تازه وارده بی کس و. منم سرگشتهی حیرانت ای دوست.