بعد از یک سال و نیم. دیدن وبلاگ یکی از دوستان منو هوایی کرد. گفتم برم به وبلاگ آوا که خیلی وقته حتی بازش هم نکردم یه سری بزنم. و وقتی خاطراتم رو میخوندم خیلی حس عجیبی پیدا کردم. یه جورایی حالم گرفته بود. از اینکه میدیدم تو پست آخری نوشتم الان آوا سه سال و نیم داره شوکه شدم. از اینکه یک سال و نیمه که هیچ خاطره ای از بچه هام ثبت نکردم. الان آوا 5 سال داره و آراد 1 سال رو پشت سر گذاشته. فقط میتونم بگم خیلی ناراحتم. تازه به ارزش وبلاگ نوشتن پی بردم. هنوز به نمک میگه ممک! .

الان که اینجا اومدم تا همه لحظه ها رو به جمله های ثابت تو این وبلاگ تبدیل کنم دقیقا ۱۵ ساعته که از. رسیدن به تهرانمون می گذره . مسافرت خیلی خیلی دوس داشتنیمون درست از سه شنبه وقتی از خونه دختر دایی های مهربونم اومدم. درست از موقعی که تند و تند وسایلمو جمع میکردم . و از آن جایی که من کلا قادر به برقراری ارتباط با طیاره نمی باشم از همان ابتدا تا همان انتها سرگیجه.

چند روز پیش صحبت از خاطرات گذشته بچه ها شد اینکه کی یاد میگیرن حرف بزنند راه برن و. یاد وبلاگ پسرم افتادم که مدتهاست وقت نکردم حتی سری بزنم چه برسه چیزی نوشته باشم دلم گرفت چون خاطرات متین رو باز تا حدی نوشتم اما دخترم مهتا هیچی براش ننوشتم ازین بابت ناراحتم. الان متین عزیزم 6 سال و 8 ماهه اس و مهتا گل دخترم 20 ماهگیش تموم شد. و اما دختر نازم همپای داداشش مداد دست میگیره برامون مینویسه کلی کاراشو از اون یاد میگیره و تقلید میکنه خیلی وروجک تر از زمان بچگی داداشش هست شیرین کاریاش هم بیشتر.