نگاهت که میکنم چشم هایت را نمیبینم. پشت کرده ای به من و راهی روزهای بی من شده ای. در انتظار طلوع های بی من ای. در انبوه موهای پریشانت که نیست چنگ میزنم و دستم از نبودنت میترسد. اه لعنت به این نوشته. چرا نمیتونم از اندوه بنویسم. برای من از غم نوشتن عادت شده بود. اما الان اصلا نمیتونم هیچ احساس منفی رو در خودم به وضوح خلق کنم. کلمات پشت سر هم ردیف میشن اما احساسی رو که میخوام به من القا نمیکنن.

اینجا آرامگاه بغض های من است آهسته بیآ. نمی خواهم از خواب بیدار شوند. دوست داری فقط نگاش کنی! همینطوری ک داری نگاهش میکنی اشکات سرازیر میشه .

شانه هایت وقت ناآرامی من جای امن خلوت تنهایی من می شکوفد حس پروایی من اوج پرواز لحظه ی آزادی من گونه های سردم افسون می شود از نفس های تو گلگون می شود با تو احوالم دگر گون می شود. تو اولين و آخرين كس مني. تو غم بي كسي ها تو اولين يار مني. تو راه عاشق شدن با مني. تو راه با تو بودن هميشه با مني. تو راه زندگي تو همراه مني. تو راه دلدادگي تو هميشه مال مني. تو سينه ام تنها دريچه اي. ای داد از غم تنهایی.

نفسم می گیرد در هوایی که نفسهای تو نیست. حالا می فهمم چرا بعضیا بعد چندین سال. نمی تونن یه نفرو فراموش کنن. حالا می فهمم چرا بعضیا نمی تونن بعد چند سال. و شاید از نظر بقیه خراب به نظر برسن. که بتکاند هرچه عشق است در آن! که راحت شوم از هرچه تو. او رفت و من شکستم.