آغاز زمین نزدیک است - هیاهو. وقتی آب چیزی نیست که در آغوشش بگیری. زاینده رود هم به خلیج می ریزد. من نیز از زبان یهودی ترین شاعر. به خلیج نمی دانم فارس می ریزم. و سهم شما را از دلتنگی آبها می دهم. اگر به بهانه ی چیدن گل برگردی. سلام خدمت همه دوستان گلم. عذر میخوام که بعد از این همه اومدم ولی اومدم خبر خوبی بهتون بدم. فارس در نمایشگاه کتاب تهران.

آنگاه که خدایان در برابر مرگ به زانو درآمدند. ما را اموختند درس زندگی بر خاک. قرار است سعی در فراموشی باشیم مزمن. به لب میگیرمت با هجاهای بلند. خود اگاه تر از دختران هرچه میدان های وسیع پراگ. و می اندیشمت با اشتهایی مضاعف. در عصیانی ما قبل تر از کلمه. که سال ها بعد تر از این. قوت لایموتمان را روزه گرفتیم. تو مادر زادی حنجره ات سنگ داشت. و من درد حلاجیم را. هجی نمی شوی در من.

جام شوكران عمر مرا در كام خشك زمين. جوي شير و عسل را مينوردد. كه فرجامي تلخ را نيرز. روزهايم بي حوصله است منو ببخشيد. شیری مهتاب را که نوشیدم. انگشتانم از شکاف سنگی سپید. پیغام از تولد ستاره ای دیگر داشت . که در آغوشم نمیگنجد . ارتعاش زمین را بغل میکنم.

موهام آبی متمايل به تو بود.