خانه ای با پنجره های طلایی. پسر کوچکی در مزرعه ای دور دست زندگی می کرد هر روز صبح قبل از طلوع خورشید از خواب برمی خواست وتا شب به کارهای سخت روزانه مشغول بود. یک روز پدر به پسرش گفت به جای او کارها را انجام می دهد و او می تواند در خانه بماند . پسر هم که فرصت را مناسب دید غذایی برداشت و به طرف آن خانه و پنجره های طلایی رهسپار شد . چون تمام نامه های عاشقانه اش رو توی جعبه سی دی میگذاشت و به پسرک میداد! که از خودش تنفر داشت. که يک نفر پيدا شد.

عاقبت خاك شود حسن جمال من و تو. خوب و بد ميگذرد واي به حال من و تو. قرعه امروز به نام من و فردا دگري. ميخورد تير اجل بر پر و بال من و تو. مال دنيا نشود سد ره مرگ كسي. گيرم كه كل جهان باشد از آن من و تو. هنوز هم دلم تنگ می شود. مثل آرامش یک خواب بلند. مثل شیرینی یک روز قشنگ. مثل رویای یکی کودک ناز. مثل زیبایی یک غنچه ی باز.

فقط حریف واژه ها می شوم! تمام کاغذهای سفید روی میز را. از نام تو پرکنم . بی هیچ فاصله ای! که خالی ام از تو . که تو را کم دارم . ببخشای بر من اگر ارغوان را ندانسته چیدم. اگر روی لبخند یک بوته. اگر ماشه را دیدم اما. هراس نگاه نفس گیر آهو. ببخشای بر من که هرگز ندیدم. و شعر شگرف شهابی به اوجم کشاند. و هرگز نرفتم که خود را به دریا بگویم. و از باور ریشه ی مهربانی برویم.

شاید دوباره بنویسم شایدم با دلم کنار بیام و این صفنه ی خاک خورده رو برای همیشه پاک کنم. خیلی وقت بود که دیگه اینجا نمیومدم و چیزی ننوشتم . بعد از همه ی این ها. و میدونم این دنیای مجازی پر از این حرفای تکراریه . ادم هر کاری ام بکنه.

من یه وبلاگ جدید ساختم. دیگه اینجا نمیام اگه هم بیام ماهی یبار. بچه ها من واسه یه مدت طولانی آپ كردن رو می زارم كنار. همتون رو دوست دارم و فراموشتون نمی كنم. فروغ رو می سپارم .