از تو آغوش امن می خواهم. سال تبدیل ما به اعدامی سال تبدیل ما به زندانی. دنیای نکبتی ست برادرجان! بر خاک های مرده وطن دارم. در وسعت ندیده ی این دنیا یاران بی وفاست که من دارم. مغضوب بارگاه خدایانم اعلان جنگ دادم و جان دادم. از اهتزاز پرچم دشمن تا. بی گور و بی نشانه کفن دارم! دنیای نکبتی ست برادر جان! جز قیل و قال مرده ستیزش نیست. جز تیغ های آخته جز شمشیر بر جایگاه مسند و میزش نیست! اوج حماقت است و بلاهت. نه! اوج رذالت است ته عقده! دنیای نکبتی ست برادرجان! سال آینده .

دنیا - موفقیت - خوشبختی. خوشبختی یعنی اینکه خداوند آنقدر عزیزت کند که مایه. سلام به همه ی دوستای گلم.

چقدر سخت دستم به تو می رسد. چقدر دور در من جای میگیری. چقدر احساس تو بی صداست. حالا که تاریکی چشمانم را می فشارد. دستانم نرمی روز بودنت را نمی بیند. حالا که تابستان گرم دم خانه مان افتاده. حالا که پاهایم بی سبب راه می روند. دفتر اشتیاقت را برایم پر پر کن. تا سزاوار در تو خلاصه شوم. تا سایه افتادنم چاک تارکت باشد. یک وجب شاید اندازه ای.

سروده های من از زبان سرخم. وبلاگ شخصی و قلم فرسایی. با ریش و بدون ریش آدم داریم. کور و کچل و فرشته در هم داریم. ما مشکلمان ظاهر آدمها نیست. انسان سر راه زندگی کم داریم. خودم فکر می کنم شاعرم. دغدغه هایی دارم که این روزها خیلی ها ندارند. سال هاست می نویسم ولی نمیچاپم. دوست دارم شاعری انقلابی باشم با این تفاوت که انقلاب را از خودم شروع کرده باشم و در خودم. خوانش شعر برایم لذتی دارد که نگویید و نپرسید. گاه گداری طنزآلود می شوم که به دل نگیریتان را طالبم. و هر چه هست از اوست .

همین که پناه واژه هایم شده ای. همین که سایه ات هست. همین که کلماتم از بی تویی. کافیست برای یک عمر آرامش. مهدی من باش حتی همین قدر دور دور باش. تو نمیدانی ,چه دردی دارد. خلا جای تو را حس کردن. و همین درد ,. همه جان مرا می کاهد. مهدی من, هر لحظه بیادتم اخه تو. قرار بود بمونی کنار غرورم.

این تمامی احساس از زبان.

کوچه ای که تاریک است. استاد علی اکبر یاغی تبار. چقدر دلم برای اینجا تنگ شده. برای روزهای بی فیسبوک و لاین و تانگو وایبر.