خیلی اتفاقی همه ی فکرم شدی. چقد دلم هوس شمال کرده. تا خودت یادت نرفته .

نامردا هیشکی تبریک نگف چون هفته پیش همه اومده بودن تولد تبریک گفته بودن. اما انگار خدا پستمو خونده بود روز تولدم که از خواب بیدار شدم با یه کوچه و یه زمستون برفیه قشنگ.

سفید می پاشم روی تمام رنگ های دنیایم. و نورش را با تو شریک می شوم. دنیای مدادی به رنگ سفید. نامه اي از سوي پروردگار. نوشته های به سرقت رفته. روزهای خوب من با دانشجوها. کوچه پس کوچه های کاغذی. حرفهايي كه به سختي كلمه مي شوند. خط خطي هاي ذهن من. دری وری های یک کیبورد به دست. یک پنجره برای من کافی ست.

شرح خاصی نداره اگه داره هم من نمی دونم. نوشته های یک مغز آشفته. بوسه بر روی ماه دوست. در هم همه ی برگ های زرد پاییزی. وقتی شعر زیر پایش به سفیدی می نشست. حضورش بهار را در وجودم سبز کرد . نوشته شده توسط نمی دونم. گویا خیابان های ذهنم تمام شده . چقدر دور شده ام . اینبار تو پر کن! فراتر ار بودن .

هر کی دوست داره بهم بگه تا ادرس بدم. من اعتراف میکنم که به اونایی که هر روز اینجا مینویسند حسودیم میشه. دوباره مینویسم فقط به خاطر شما چند نفر. مثل عسلیه مهربونم که انقدر قدیمی شده عین یه عضو خونواده واسم عزیزه. من ارشد آزاد قبول شدم و تصمیم گرفتم برم. و حالا منم و یه دنیا کارو مقاله. نمیدونم رفتن دانشگاهم کار درستی بوده یا نه. اما با شرایط موجود فکر میکنم بهترین انتخاب بود. میترسیدم که سال بعد از اینکه نرفتم پشیمون شم.