درد دلی با برادر جهادی جناب غلامعلی رجائی قسمت سوم. مدتی این مثنوی تاخیر شد مهلتی بایست تا خون شیر شد. این سومین نامه این جانب به جناب عالی است .

چیزی که کم دارم زندگیست. نشسته بودم کنار پنجره و فکر می کردم که الان خودم را می اندازم پایین. الان خودم را می اندازم پایین. آدمیزاد به امید مرده هم هست. چشمهام را ریز کردم به نقشهء روی دیوار.

تا صدایت هست نفسی هم هست. و حضورت معنا دار می ماند . از تو دارم این روزها را. اگر قابی مزین می کند دیوار اتاقم را. اگر از نردبان زندگی بالا می روم و گاه خیز می گیرم چند پله را یکجا. همه از وجود توست . که تمام امیدم تویی . تا ببینی که نگاهی از تو چه می کند با دل من . دست هایم جوانه می زنند مدام اگر در دستهای تو باشند . و عاشقتر از همیشه نگاهت می کنم .

پيش از آنكه در اشك غرقه شوم. گاهی کنایه ها به غزل گند میزنند. گاهی کنایه ها به غزل گند میزنند! وقتی غمی به قلب تو پیوند میزنند. روى دست دريا مانده بود.