روزمرگی های یک خاک بر سر. با اینکه این بلاگفا دهنمون رو مورد مرحمت قرار داده ولی من یک نمونه عینی هستم. من واقعا کور شده ام. قضیه عشق و کوری رو عرض می کنم آقا جان. آخر آدرس اونیکی رو هم لو دادم. دیگه چیزی واسه از دس دادن ندارم. من و مامان مکرمه ام. با مترو می رفتیم بازار.

من حق دارم جایی بنویسم که مجبور نباشم خودمو سانسور کنم. من حق دارم اگر خاطرات خصوصیم رو مینویسم و با اسم مستعار هم مینویسم وارد زندگی واقعیم نشه. با نهایت احترام به خواننده هایی که دوستشون دارم و میخونموشون. و خواننده هایی که خاموش بودن و هیچ جوری نمیتونم ازشون عذرخواهی کنم.

رونشناسی از روی رنگ ماه تولد.

شانه هايم را به كساني كه شانه اي براي گريستن مي خواهند اجاره مي دهم.

ولی دوست دارم برگردم بنویسم. چقدر خودم نسبت به خودم بی وفا شدم! اونقدر دلم برای وبلاگم و دوستای وبلاگیم تنگ شده بود که خدا میدونه. ولی احتمالا به بی وفایی وبلاگیم ادامه بدم! راستی داره برف میاد . توی این مدتی که ننوشتم ده دوازده متری از زمین فاصله گرفتم . از پنجره اتاقم همه ی شهر پیداست .

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش. باز جوید روزگار وصل خویش. آها! شاه را به بود از طاعت صد ساله و زهد. قدر یک ساعت عمری که در آن داد کند. بعد از اینجا شاید باغی بود. باد ما را با خود خواهد برد. یاد ما را در خود خواهد داشت. باز جوید روزگار وصل خویش.

یک روز می آیی به دیدارم. مرا به بزرگی چیزهایی که ارزانی کرده ای آگاه کن تا کوچکی چیزهایی که ندارم آرامشم رابهم نریزد. از تاریک شدن چشمانت می ترسم. میبینم که نمی بینی ام. آدم با قلبش به جهان نگاه می کند. یک روز می گوید شعر قشنگ است یک روز می گوید مهمل است.

تولدت مبارک ای بانوی مهر و مهربانی. زندگیتان سرشار از لبخندهای زیبای خدا.