هر کجا هستم باشم آسمان مال من است. بوی رنگ می دهد با صدای کاردک و البته با طعم آب انار. راستش این یکی از همان آرزوهای روزهایی است که وقتی دختر جوانی با موهای بافته شده با آل استارهای آبی کمرنگ و با یک کوله پشتی پر از رنگ بودم و از ته ته ته دلم برای رسیدن به آرزوهایم در کلیسای کریم خان شمع روشن می کردم! چه خوش شانس بوده ام که خدایم من را به همه ی آرزوهایی که برایش شمع ها روشن و فوت کردم نرساند وگرنه.

از کنار خیابان آرام آرام پیاده می رود تا به ایستگاه مترو برسد. ندارد دگر طعم شادی نمک.

خودم گفتم یه راه رفتنی هست. خودم گفتم ولی باور نکردم م م م م. همه آدما هستن تا یادم بره تو نیستی.

اگر تاریخ را بکشیم انگاه مطلق پیش می اید و من گذشته را کشتم و به مطلق رسیدم . دیواره های فردیت من پیاپی فرو ریختند و من رها گشته از طبیعت- رها گشته از تاریخ- رها گشته از دیگران - رها گشته از حصار خویشتن- روح سرگشته ای شده ام آواره در غربت این کویری که در ان هیچ سفقی بر ان سایه نداشت -هیچ نشانی مرا نمیخواند. مظهر یک دختر در برابر پدرش. مظهر یک همسر در برابر شویش. وی خود یک امام است.

هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال. با که گویم که در این پرده چه ها می بینم. Sunday, 27 July 2008. من این خانه را دوست ندارم. این که بعد از یک سال هنوز دلم می گیرد وقتی وارد اینجا می شوم عجیب نیست. چون تمام دل من آنجاست. Thursday, 17 July 2008. دست هایم را باز می کنم و تا سه می شمارم. تمام جانم آغوش می شود. شانه هایت که خسته شوند. غم که در نگاهت بنشیند. چشمانت را ببند و بیا. Sunday, 13 July 2008. من خسته تر از آنم که بتوانم فکر کنم به حکمت آمدن و رفتن این روزها. Wednesday, 2 July 2008.

اینی که می گن هیچ چیز جای خانواده ی خود آدم رو پر نمی کنه رو باید با پوست و استخون درکش کرد تا بهش ایمان آورد. دلم برای همتون تنگ شده .

دیدم خوبیت نداره سال نو باشه و وبلاگ من آپ نشه. حامیان مهندس میر حسین موسوی.