زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست. هر کسی نغمه خو خواند و از صحنه رود. خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد. خفته خبر ندارد سر بر کنار جانان. کین شب دراز باشد در چشم پاسبانان. بر عقل من بخندی گر در غمش بگریم. کین کارهای مشکل افتد به کاردانان. دلداده را ملامت گفتن چه سود دارد. می باید این نصیحت کردن به دلستانان.

تنهایی ام را با تو قسمت می کنم. سهم کمی نیست! ارسال شده توسط آزاده. این خانه را دوست دارم و همین است که رفتن را دشوارتر می کند. شاید هم روزی دوباره برگشتم اینجا و چراغ خانه را روشن کردم. باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم. حس تلخی هست در این.

و خدا را شاکریم اثری دیگر از ما میان حلقه ی بلوتوثان جابجا نگردید! راستی این بسم الله را تقدیم می کنم به شما دوستان وبلاگی عزیز که اهل دل هستید.

سه شنبه بیست و چهارم اسفند ۱۳۸۹. آوای خوشی از اصفهان می آید. صوت دل خوشی از اصفهان می آید. دوستی که بود همسایه ی ما در شهرم. آوای خوشش از اصفهان می آید. با صوت توام قرین با عرش شوم. زیرا که نوات از ازل می آید. ای دوست بخوان نام خدا برلب خود. با صوت خوشی که از جنان می آید. چهارشنبه بیست و دوم اردیبهشت ۱۳۸۹. تقدیم به دوستان پر مهر. دفتر همیشگی خاطرات نانوشته ام به برگی مزین شد که چون پر طاووس برگ برگ دفتر دلم را. پیش نهاده تا خودنمایی کند.

کویر هم دل دارد! سپتامبر 23, 2010. چگونه شرح دهم لحظه لحظه خود را برای اینهمه نا باور خیال پرست.