دومین سالگرد تولد وبلاگ بهرام رادان عاشق عصیان. سلام به همه ي گلهاي راداني. از تک تک شما گلهای عزیزم. خيلي خيلي خيلي خيلي روز مهميه.

جمعتان جمع است و ما بیگانه ای. سوز دل هست و چنان ویرانه ای. خاک هر کس گور دیگر می شود. تخت و جایی بس منور در برحانانه ای. خاک افلاکی گذرگاه نبی ها می شود. خوش به آن سنگی که بوشدباوجودش جامه ای. آیت الله بهجتافقدان رویت ماتمی ست. آسمان هم با خلوص تو شده بیمانه ای. خوش عروسان جهان رادرکنارت محرمی. چندجرعه بر دودستم بر نشان با مویه ای. جای تو خالی و مابدتر زبدتر می شویم. عرشیان معذور داریدم تا کجا بیرا هه ای.

نمیدونم هدفم از باز کردن دوباره ی این بلاگ قدیمی چی بود. ولی خب دلم خیلی واسه این فضا تنگ شده بود. فضایی که توش بشه نوشت حتی اگه مخاطبی جز خودت نداشته باشی. آخرین پستم مال شب یلدای سال پیش بود. اون روزا هیچ چیز مثل امروز نبود. این یه سال به اندازه ی یه عمر بهم گذشت. اما خب دوباره بر گشتم. اینم یه شعر جدید! آواره ای چنین را گهواره نخواهد بود. دستهایت را نسپار به من. رازهاست از سرکشی در دیدگانم.

حکایت مردی که کفش هایش را گم کرد. مه 12, 2008 بدست حمید. اینکه دلم لک زده بود بر.