بر روی نیمکت سال و ماه ها. سرگرم مشق های همان سال اولم. و خدا يكي بود و جز خدا هيچ نبود. حرفهائي هست براي گفتن كه اگر گوشي نبود نمي گوييم و حرف هايي هست براي نگفتن. حرفهايي كه هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمي آرند.

و برگشت هم مدام از من برمیگردد. صدایی در من آمد و نمیرود. دو قدم مانده به هیچ. مثل لکنت مدامی که در زبان بعضیهاست. انگار هر روز با سربه دیوار میخورم. و صدای این برخورد چقدر دل را ریش میکند. نه بی کرانه ی پهنای آسمان. نه دریا به موج بود.

آوارگی کوه و بیابانم آرزوست. هی مگو که قار قار می کند. تو زبان زاغ را نخوانده ای. عاشق است و یار یار می کند. زود مستم می کند چشمت برایم خوب نیست. دیدن تو کمتر از نوشیدن مشروب نیست. تا نگاهم می کنی سرگیجه می گیرد مرا. پیش چشمانت شراب کهنه هم مرغوب نیست. توی آغوشت عجب آرامشی خوابیده است. من در آغوشت که می گیرم دلم آشوب نیست. چون پلنگی حال صیدت را دگرگون می کنی. توی چنگت هیچ آهو بره ای محجوب نیست.

من به دنبال کسی میگردم که حرف مرا بفهمد و لبخند بزند. کاش بودی و میدیدی که اندرون این دل وحشی چه آتشی برپاست. آتشی به سردی قالب یخ اندرونت. بی تو بودن را دوست دارم. چون در بی تو بودن. که دیگر نبودن هایت مهم نیست. که دیگر هیچ چیزی از ان همه تب و تاب نمی خواهم. که باورم باز بی باور شده است. که حقیقت چیز دیگری ست. هنوز گاهی فکر میکنم که حقیقت چه بود. جرعه جامی که من .

منتظر هیچ دستی در هیچ کجای دنیا نباش اشک هایت را با دست خود پاک کن همه رهگذرند . جمعه بیست و ششم مهر 1392. دوستای نازنینم که اسمتون یادم نمیاد . دیگم تا بفهمید دردمو . احساسات ترک خورده یک زن . ممنونم از همتون که نگرانم بودید وهستید . وناگهان چقدر زود دير ميشود. حال روحي خيلي بدي داره.