من و حوضم و ماهی هام. از گونه هایم شروع شد. و فرقی که از وسط باز کرده بودم. و موهای حنایی ام که پشت سرم جمع کرده بودم. می رسید به دو بند سیاه. ولی گونه هایم سرخ بود. تارهای آشفته ی مو روی شقیقه هایم تاب می خوردند. آینه تصویری از من قاب گرفت که مادر بود. زن 25 ساله ای بود با آرامشی مادرانه. روی شکمم دست می کشم. روی این ضربان ممتد زندگی. به یاد می آورم که فرزند من پدر ندارد. و به مریم فکر می کنم. که شاید او هم آبستن همین درد بود.

این ها رو هم مدیون دوست خیلی خیلی خوبمم که برام پیدا کرد. و یا شاید مثل یک مخلوق دوسشون داشتم. هر چند یه سری گم شدند اما همین ها هم غنیمته. با خوندنشون یاد تک تک روزهایی میافتم که این احساسات رو داشتم و نوشتم.

اصل جملهی انگليسی مربوط به دين نيست فقط در بارهی وجدان است که متن دقيقش را پيدا نکردم. گزينم قران است و دين محمد. همين بود ازيرا گزين محمد. محمد رسول خدای است زی ما. همين بود نقش نگين محمد.