باتب تنهايي جانكاه خويش زيرباران ميسپارم راه خويش. که تشنه ی با تو بودنم. که روایت های پر از احساس من. فقط فریاد بی صدای نبودن توست. شهر ه ی عالم شده ام. از صدای خروش تشنگی ام. علاجی نیست عطش با تو بودن را. تشنه ی جرعه ای با تو بودنم. آن كه ميگويد دوستت مي دارم. كه آوازش را از دست داده است. اي كاش عشق را زبان سخن بود. اي كاش زبان سخن بود. آن كه ميگويد دوستت مي دارم.

بدترين شكل دلتنگي براي هر كس آن است كه در كنار او باشي و بد كه هرگز به او نخواهي رسيد.

تنهایی را به من هدیه دادی . تنهایی هدیه ایست که هرکسی به انسان نمیدهد . نوشته شده در پنجشنبه 6 مهرماه سال 1391ساعت. مثل همیشه با قدم هایی آرام . با گامهایی رنگ پریده به رنگ رد پای ادم برفی در روز گرم تابستان . مادر بزرگ رفت و با خودش برد. مادر بزرگ رفت زیر خروار ها خاک و. سکوت جای اورا گرفت . سکوتی به رنگ مرگ . سکوتی تلخ حاکی ار نبودن . و عصای مادر بزرگ را نمیابم .