عطیهی عزیز من را به یک بازی دعوت کردهاست. بازی اینکه اگر سهماه تا پایان زندگیم فرصت. خوب سوال خیلی سختی است. جوابش را در یک پست نمیتوانم بدهم.

وقتی دوستداشتن ما کنار گذر عمرمان است. ساعتها بی حوصله و پوچاند. سوم اردیبهشت نود و چهار. من برایت یک عمر آرامش کنار گذشتهام. مثل خرداد پر از حادثههای خوب. مثل گل سرخ کنار چشمهایت. و تکرار آفتابگردانهای عاشق باران. قهوهی تلخیست از دیشب مانده. من با حسهای گاه و بیگاهم.

ای آنکه به تدبیر تو گردد ایام. ای آنکه به دست توست احوال جهان. ای دیده از تو دگرگون مادام. حکمی بنما که گردد ایام به کام. احساس را در لابه لای كاغذ پاره ها. شادی كودكانه را جا می گذارم. از زمان چند قدم فاصله می گیرم. كه پای لغزش یك پیر عادت شد. در كتابهای درسی نقش بست. و مكان در آن پس كوچه قدیمی ذهن.