آیینهای برای دلم دستوپا کنید. احساس میکنم که به دریا نمیرسم. ای رودهای تشنه مرا هم صدا کنید. ای زخمهای کهنه که سر باز کردهاید. با شانههای خستۀ من خوب تا کنید. دارم به ابتدای خودم میرسم به عشق. راه مرا از اینهمه آتش جدا کنید. حالا که خویش را به تماشا نشستهام. با آخرین غریبه مرا آشنا کنید.

وقتی بدنیا می آئیم درگوشمان اذان میگویند. و آنگاه که میمیریم برایمان نماز می خوانند. چقدر کوتاه است فاصله ی اذان تا نماز. در دهکده جهان دهاتی شده ایم. قانون جدید مالیاتی شده ایم. از بس که نوشتیم و به تصویب رسید. منشور بلند بی ثباتی شده ایم. سخت است دلت دوباره آدم بشود. می ترسی از اینکه شانه ات خم بشود. اگر خطا کنی می گویم. از نمره ی انضباط تو کم بشود. یا در دو محل عیار لاتی باشی. این بار بکوش وام اگر قسمت شد. شاد و رها از خویشتن نیلوفر آبی.

این بار دوست ندارم پستی طولانی داشته باشم. برشانه های خسته ی مردی بدون شرح. مردی بدون نام بدون نشان بدو. ن یک شناسنامه ی فردی بدون شرح. مردی غریب و تنها در نیمه های شب. حتا بدون سایه ی سردی بدون شرح. یک کوله بار لبریز از عشق و عاطفه. بر دوش های کوخ نوردی بدون شرح. مردی که ذکر نامش اعجاز می کند. چون نام ذات اقدس فردی بدون شرح. مردی که کوفه کوفه دلش زخم خورده است.

مراسم تودیع و معارفه روسای انجمن ادبی تبریز. خیابان آبرسان - جنب کلانتر کوچه. خانه فرهنگ - تالار خاقانی. دعوت نامه جشنواره شعر فجر. مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی آذربایجانشرقی.

واز آنجایی که من آدم دل نازکی هستم. به گم شدگیهای شاعران جهان . آدم پناهگاه بزرگیست با دردهاش شکل گرفته ست. او شاخه های خشک تنش را انداخته دوباره بروید. آنقدر مانده این طرف خط تا دردهاش شکل گرفته ست. هر آدمی درخت خودش را روزی که اتفاق می افتد.

نمی دونم این تایپ ده انگشتی چه صیغه ای بود گربیان ما رو گرفت اون هم تو این روزها که باید به سرعت پایان نامه رو تایپ کنم. مثل نواختن موسیقی می مونه بایدکلیدها رو لمس کنی و ذهن و دستت رو با هم هماهنگ کنی . غول ها هم معلم هستند.