خیالمان که از بابت سال اول گرافیک راحت شد افتادیم به صرافت یا فراست موبایل عوض کردن.

دیگر روزگار وبلاگ نوشتن گذشته است. خیلی وقت است اینجا نیامده ای. آدم بعضی وقت ها چه راحت از تمام داشته هایش می گذرد و همه هستی اش را فراموش می کند. این روزها اما روزهای یادآوری است حتی برای بی خاطره ای مثل من که هر چه در ذهنش می گردد باز هم یادش نمی آید چه روزی تمام زندگی را از دست داده است. سر زد به دل دوباره غم کودکانه ای. آهسته می تراود از این غم بهانه ای.

در این که این صدا هنوز صداست و ابی هنوز آقای صداست شکی نیست. وقتی پا روی سن گذاشت و خواند فقط گوش بودم و چشم در برابر. مردی که صداش و ترانه های خاطره انگیزش در سن 63 سالگیش سهم من شده بود از نزدیک. آن قدر نزدیک که بتوانم خطوط چهره اش را ببینم. توی سر و صدا تقریبا با فریاد برایش توضیح دادم و تشکر کرد. لبخند زدم و با سر تایید کردم.

تا اطلاع ثانوی اینجا فیلتر است. و تا همان اطلاع ثانوی ما اینجا می نویسیم. اعتراف یک الاغ در آستانه سال نو. مثل سگی که کسی دمش را گاز گرفته باشد. می خواهم همین الان بنویسم تا ثبت بماند اینجا. بی خیال این ماجرا کلا! .

تودراوج یک رنگی یه دنیا رنگ ونوری. شایداون رو زکه تو به دنیا اومدی یه روز برفی سرد بوده درست مثل امروز که گرمای آفتاب از لای ابرابیرون میاد وگرمای لذت بخشی رو بهت میده! مثل اون حس قشنگی که با اومدنت به این دنیا به خونوادت بخشیدی! گاهی برای گفتن از خوبی ها ومهربونی هاواژه ها رو کم میارم! گفتن از آدمهایی که شاید خودشون هم خبرنداشته باشن چقدربودن وحضورشون برام ارزشمندوتاثیرگذاربوده و بااینکه چندی از حضورشون در دفترزندگیم نمی گذره اما ردپاشون تو ساحل این زندگی با هیچ جذرومدی پاک نمیشه! تو هستی آفتاب مهربانم.