میانه های زمین مهر راه من شده بود. ز آسمان تو شهری گواه من شده بود. کمی ز گوشه ی چشمت پناه من شده بود. تو و نگاه تو هر جا . نگاه من به تو بود. ستاره ام متمایل به ماه من شده بود. صدای نم نم باران مرا ز خود می برد. شبی که سیب تو تنها گناه من شده بود. کنار ثانیه ها - وقت ها و ساعت ها. تمام عقربه ها وعده گاه من شده بود. دمی که بغض زمان بر زمین فرو پاشید. نسیم و صبح بهاری پگاه من شده بود.

مطالب و اشعار ارسالی شما. چنان در آینه خورده گره تنم به تنت. هزار بار کتاب تن تو را خواندم. هنوز فصلی از آن کهنه و مکرر نیست. برای تو همه از خوبی تو میگوید. اگر چه آینه چون شاعرت سخنور نیست. که او به راز تنت از من آشناتر نیست. تن تو بوی خود افشانده در تمام اتاق.

دوباره به من فکر می کند. به جاده هایی که هنوز به دنیا چسبیده اند. به غربتی که میان کلمات و سفر. مرا به راه می برد. تو رابه خانه می آورد. در این سفر که ماه سفید است. و آسمان که همان آبی بود. وقتی از نیمه ی مرطوب ماه بر می گردم. وقتی از ماه شبانه ی خیس. که به چشم کودکان چسبیده می آیم. چه قدر کنار پنجره برایت. چه قدر راه نرفته برای سفر. به پروانه ها فکر می کردم. چه قدر رها می شوم.

شاعر وقتی دیوانه می شود. ترانک ها را دوست دارم! سایت سید علی صالحی. که عشق آسان شد و آسان نیامد. یوزرنیم و پسورد نود 32. این عشق عجب شاه و وزیری دارد. دنیای قشنگ و دلپذیری دارد. شعرم چه مراعات و نظیری دارد! شعری برای میهنم ایران.