او مال من نبود! سلام با يه كار سپيد در خدمتم. تفنگهايمان خون بالا مي اوردند. و سنگرهايمان پر پر مي شدند. زير شكنجه جان مي كنديم. فقط براي دوا گلي هاي مادر بزرگ. و بالشهاي پري كه مادر دوست داشت. آنان كه به هر زمان زباني دارند. عمري ست كنارتان دكاني دارند. بر خيز ببين اگر شما بي آبيد. از بركت نامتان چه ناني دارند. از فضل خودت شبي زبانم دادي. ساقي شدي و طبع روانم دادي.

نوشته شده در سه شنبه سی ام شهریور ۱۳۸۹ساعت ۱۸ بعد از ظهر توسط سارا گرجی. که در این فنجان قهوه. به سلامتی ات ودکا بنوشم. بر اندیشه ام که بنشینی. با دود سیکار بیرون می کشم ات. که جایی برای نشستن ام نیست. من را بزن بیرون . می خواهم در این قهوه ی سرد. به سلامتی عصرهای پنج شنبه. نوشته شده در پنجشنبه هشتم اسفند ۱۳۸۷ساعت ۴ قبل از ظهر توسط سارا گرجی. در من کسی ست به قدمت تاریخ.

من به ندرت پيش مي آيم. صداي زنگوله ي گوساله در خيابان هاي شلوغ. به آفتاب سلامي دوباره خواهم داد. زندگي از آن من است. تا زندگي كنم آن را به شيوه ي. از بس به تاريكي دشنام دادم دل روشنايي ام گرفت. فرد موشه ي ۱و۲ در پست هاي قبل هنوز جول جول ميكنند. شب رفت و آفتاب در آمد. خورشيد از نقاب در آمد.

رژ لب توی حجله میکارم. رژ لب توی حجله میکارم. تا که ماتیک قرمزت گم شد. هر غروب آسمان کفن میشد. کاش فرهاد قصه زن میشد. نامه ام درد دوستت دارم. که درون شومینه خود را سوخت. شانه ات را نداشتم وقتی. خودکشی درب خانه ام را کوفت. از جلوی شومینه رد میشد. گله ی اسب های چوبی که. داشت قاچاق میشد از مرزم. همه ی روزهای خوبی که. تا که شب را به آسمان دادی. آخرخط شدم و برف آمد.