شب آخر در آنتورپ هم به میهمان شدن به صرف شام و دسر گذشت. خیلی دوست داشتم که از یکی از بزرگترین باغ وحش های دنیا که در این شهر است دیدم کنم. اما متاسفانه برنامه کاری فشرده مان این مجال را فراهم نکرد. تا پاریس یک ساعت و چهل و پنج دقیقه بود. وقتی ترن به ایستگاه پاریس رسید قلبم از هیجان و اضطراب تند می تپید. از قطار پیاده شدم و همین جور که چمدانم را خر کش میکردم در شلوغی بی نهایت ایستگاه سعی میکردم که موقعیت یابی کنم. از قبل می دانستم که.

کمال نیستم اما همیشه با کمالم.

دست نوشته های یک کودک نفهم. حرف بی حرفی به نقطه سکوت رسید. شاید روزی دیگر در جای دیگری حرفی برای گفتن بود. 1588;نبه ۳ اسفند ۱۳۸٧ - سميه. 1588;نبه ٢٦ بهمن ۱۳۸٧ - سميه. نمی دونم بعضی ها میذارن پای قسمت بعضی ها هم پای اشتباه خودت.

من زاده ی اردیبهشتم! هنوز همچنان رد پای اشکهایم روی گونه های خیسم باقی ست. خیلی از روزا گذشتن خیلی اتفاقای تلخی افتادن تا الان اینجامو دارم واستون مینویسم. بی چین و چون و بی کلک. نمی خوام با هزار و یک کلمه ی جورو واجور سرتونو درد بیارم نمی خوام با مقدمه های چین و واچین و رنگ رنگی سرتونو گرم کنم تا یه نوشته ی خوشگل و جذاب در بیارم از خودم تا خوشتون بیاد. خلاصه با این همه کلمه رنگ و وارنگ فقط می خواستم یه کلمه بگم. نمی دونم به این چه حسی میگن که همیشه از خ.

دست نوشته های یک کودک نفهم! پنجشنبه بیست و هشتم مرداد 1389. خواستم یکم باهات حرف بزنم. نه دروغ گفتم بیشتر از اب انبه دوستت دارم. مامانی من دیگه باباییو دوست ندارم - اون موقها خیلی منو می برد پارک. همش واسم چیزای خوب میخرید - از وقتی که تو اومدی همش دیگه تورو دوست داره و منو دوست نداره - الانم یواشکی کامپیوترشو روشن کردمو دارم می نویسم. نه - غلط کردم دوستش دارم.