خدایا چنان کن سرانجام کار تو خوشنود باشی وما رستگار. رحلت آیت الله عظمی حسینعلی منتظری را به ملت شریف و آزاده ی ایران تسلیت عرض می کنم. روحش شاد و راهش پر رهرو باد. تا کی غم آن خورم که دارم یا نه. وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه. پر کن قدح باده که معلومم نیست.

به نقل از مجلهی تخصصی شعر عصر جدید. به جمعیت گرگها آغشته است. و رد یک روزم را گرفته بود. موهوم را مباهات نمیگویم و. فخر به احوال ناصرالدین شاه حواله میکنم. و هر چه فخری و فقدان تخمین میزنی. تمام شدن زن را در من اما. از من صدای تک سلولیها. در مسیر زیر دریاییها اگر ظهور کنم. زمینه برای زنانی که رنگ فحششان. آدم را از حوا یاختهیی بسازم. زنان آبستن برق پلهها و رویاها کمی بالاتر. من یک روز را بو میکشم. که تقاطع ولیعصر آدامس میفروختی.

تقديم به تمامي كساني كه زير باران مانده اند! حالا قطره هاي باران شاهدند كه من روزي در روياهايم سر پيچ يك كوچه مردم . همان كوچه اي كه كاسبهايش نوشته بودند نسيه ممنوع ! پس چرا من دلم را نسيه دادم! باران ببار بر سر اين مردمان و بدان كه سجده گاه تو كفشهاي آن دخترك خيس از زندگيست كه سكه هايش نم برداشته اند . باران سنگ گورم را بشوي . ديگر هيچ رهگذري در اين وادي يادي از چشمهايم نمي كند . باران چشمهايم پر از خاك است من دوست دارم دوباره ديدن را .

دراين شب پاييزي بي عبور. وقتي شهابي روان مبهوت توست. مسرور از نوازش گونه هاي شب گون تو. و اهتزاز موهاي مشوش ات. شميم تن تورا به مشامم مي رساند. عطرت در گستره ذهنم مي پيچد. با تپش بي بديل انگشتانم. ريتم سربي باران چشمهاي تو را. بر صحنه آهنگين دلم مي بارد. مي نوازد گونه هاي تورا. و اينجا من گيتاري دردست. سكوتم آخرين فرياد عشق است. ويرانه هاي دل را به باد مي سپارم.

پسری با کفش های چینی پاره. اینجا یک خانه موقت بود برای نمایشگاه کتاب. که بعد از مدتی این وبلاگ فیلتر شد.

واز آنجایی که من آدم دل نازکی هستم. به گم شدگیهای شاعران جهان . آدم پناهگاه بزرگیست با دردهاش شکل گرفته ست. او شاخه های خشک تنش را انداخته دوباره بروید. آنقدر مانده این طرف خط تا دردهاش شکل گرفته ست. هر آدمی درخت خودش را روزی که اتفاق می افتد.

به دنبال فانوسی ام تا شاید بتوان با آن از این تودرتو های به هم گره خورده راه را یافت . و چه راحت می شکنیم . مهم شکستن است که می شکنند . صدایش شاید برای تو مخاطب خاص دارد خوشایند ترین صدای دنیا باشد. کسی چه می داند! که رنجيد از کسي خرسند کردن مشکل است. را پيوند کردن مشکل است. را با آن بزرگی می توان هموار کرد حرف نا هموار. را هموار کردن مشکل است.

شعر من رنگ غزل خوانی تو. شعر من وسوسه ی باران است. شعر من لغزش سنگین خیال. در میان هوسی پنهان است. واژه هایم همه در مرز جنون گمشده اند. گوییا عشق در این حادثه سرگردان است. ن غمه ای نو بنویس. یه خونه ی سرد و غمگین در و دیوارش بوی مرگ می داد. اون نگاه پاک و معصومت.