من و گربه ای بیمار. ناگاه درخشش برقی در آسمان. و تمام من که می بارید. پرده را کنار می زنم. برف درخت ها را پوشانده. گربه ای خیس و لرزان. کلاهم را جا میگذارم برایش. به آغوش یکدیگر می خزند. دانه های برف و آدم ها. ميانه راه نفسي تازه ميكنم. میان خال های چتر تیره. ضربه های ملایم باران بر قاب پنجره.

گاهی آنقدر خسته می شوی که هیچ چیزی حالت را خوب نمی کند. دنیایی خیلی وحشتناک تر از این زندگی! اما اگر مرگ شبیه خواب عمیقی باشد که از همه چیز این دنیا دورت کند. اگر به وحشتناکی همه چیزهایی که بعد از آن اتفاق می افتد! نباشد مرگ گاهی دوست داشتنی تر از این زندگی ست! حرف هایی برای سال جدید.

بنویس از سر خط . من الان یه دختر جوونم که خیلی چیزارو تو زندگیش درک کرده. اما اونموقع فقط یه نوجوون بودم که فک می کردم دنیا خیلی دیر می گذره. فک می کردم من خیلی دیر بزرگ می شم. اون روزا به اینکه می شه تو زندگی چه چیزایی از دست داد هیچوقت فک نمی کردم. پر از شور زندگی و بدست آوردن بودم. خیلی نمی گذره اما الان تبدیل شدم به آدمی که مدام از داشته هاش محافظت می کنه. اما آخرشم همرو از دست می ده. و حالا فک می کنم چرا نمی شه زمان نگه داشت.

ظ روز یکشنبه ٢٦ آبان ۱۳۸٧. بهانه ی نوشتن می گیرند. خیلی وقت است ورقی سیاه نکرده ام. که بی تابی شان تا ابد ادامه خواهد داشت. ظ روز چهارشنبه ٢٠ شهریور ۱۳۸٧. یه عمره حال و روز من همینه. ظ روز یکشنبه ۱٧ شهریور ۱۳۸٧.