چند ورق کاغذ و یک دونه قلم. دل نوشته های یک شاکی. جهان بینی های فروغ الزمان. من آنقدر نترسیده ام که ترسیدن یادم رفته است. من خودم را داشته ام در تمام این سال ها , دختر لوس ده ساله ی بزرگی که به تکواندو برای محافظت از خودش نیاز نداشته , چون کلمه داشته , اعتماد به نفس داشته , ایمان داشته که بعد از هر شکست پیروزی ست.

چند ورق کاغذ و یک دونه قلم. گاهی حتی ترانه ای هم نمی ماند . باز هم بیست اسفند من. شاید اون مهره های آبی با نقطه های سیاه و سفید لازمم بشه.

Once upon a time in the edge of the world, there was a foggy field and a river. A small woody bridge in the edge of field cross the river to a mysterious jungle. The fog was so strong around the bridge all the season and it made people to be afraid of it. There was an old story says that no one ever cross that bridge mad it back to the field.

می گم که یه چیزی خیلی جالبه اینکه آدم وقتی نیس باز هم دنیا ادامه داره . آخه بعضی وقتها فکر می کنیم. و حتی از جمع وب لاگ نویسان حذف بشیم یک اتفاقی می افته اما خداییش هیچ اتفاقی نمی افته من قول می دهم بهتون . چرخ فلک می چرخه و اونهایی که سنگشون رو به سینه می زدیم هم با فلک می چرخن . پس آقا جان همین دم رو غنیمت باید شمرد . خیلی هم خودت رو جدی نگیر .

با مشتی کابوس همسفر شده ام. و اکنون از مرز تاریکی میگذرد. برگ ها روی احساسم می لغزند. برگ ها روی احساسم می لغزند. کنار مشتی خاک در دور دست خودم تنها نشسته ام . اوج خودم را گم کرده ام. میترسم از لحظه بعد و ازین پنجره ای که به روی احساسم گشوده شد . شاسوسا شبیه تاریک من! من این وبلاگ ها رو میخونم. تنهایی شاید یک راه باشد. بی عشق زندگی شیرین تره.