بی هیچ تشریفاتی یک لبخند ساده برایت ارسال میکنم. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل. پس از این به بعد. یه سال دیه هم گذشت.

فقط آهسته بگو,بادلم می مانی. روی شانه هات تکرار می شوم. نتکانی ام روی زمین آب می شوم. هیچ لحظه ای آن دمی نمی شود که من بوی تو را از هوا پیش خرید می کنم واین یعنی می آیم. گاه یک سنجاقک به تو دل می بندد و تو هر روز سحر مینشینی لب حوض.

بدترین حس دنیا اینه که مقصر نباشی اونوقت عالم و آدم فقط تورو مقصر بدونن! انگار فقط بودنته که مزاحمه و دلیل مقصر بودنت! تاریخ سه شنبه دوم مهر ۱۳۹۲. همه مجهول ها نباید معلوم بشن! خیلی چیزارو بهتره که ندونیم . گاهی دوس داری که همون چیزایی که دوس داری رو باور کنی فقط. بالاخره به این نتیجه رسیدم که نباید زیاد سخت گرفت و ریز شد. تو همه جزئیات خیلی چیزارو باید همون قسمتاییش که میخوای. رو باور کنی الباقی رو بیخیال فقط باعث عذابت میشن! این نیز بگذرد و خدایی که در این نزدیکیست.

هیئت حضرت رقیه خاتون . گاهی دلم برای تو تنگ میشود. برگی برای نا گفته ها. جایم را با کسی پر خواهی کرد. او هم تو را خواهد بوسید. به مرور از تک و تا خواهی افتاد. چون نه بوسه هایش مغناطیس بوسه های مرا خواهد داشت. نه شعر می داند چیست! تو را دوست نمی دارم.

بعد از مدت ها سلام صفحه ی دوست داشتنی من. دلم برات تنگ شده بود. واقعا این بلاگفا با این دست کاریاش گندشو درآورده. با صحرایی که بعد ها میاد و بازم این حرفا رو میخونه. برگردم به صحرایی که از این دنیا و آدما و خدا و دین و همه چیز بریده نبود. اصلیترین موضوع رو نمیتونم حل کنم.

به نام او که جانشین همه ی نداشتن هاست. فنجان نیمه پر را روی میز گذاشت. میدانست از این در که بیرون برود دیگر بازنخواهد گشت. ماه ها بود رفتن را تمرین میکرد و هر دفعه زانوهایش خراش برمیداشت. اگر می افتاد زانوهایش که نه دلش زخم میخورد. یادش آمد دیگر دلی برای زخم خوردن ندارد. اینها را از زبان خودش شنیدم. دو خط آخر را خودم وقتی تا بهشت زهرا بدرقه اش کردم دیدم.