دیشب اولین شبی بود که تو خونه خودمون خوابیدیم. واقعا ادمیزاد چقدر پوست کلفته و زود خودشو با محیط وفق میده! یه حس خوبی داشتم. یعنی دلم تنگ شده بود! یه جورایی ارامش. با اینکه جای خوابم عوض شده بود اماحتی یکبار هم نصفه شب بیدار نشدم. صبح از لای پنجره بوی هوای خنک بارون زده که پرده هارو حرکت میدادو حس کردم. دل انگیز بود! نفس عمیییییییق میکشیدم ازین هوای تمیز و ارزوهایی که حقیقی شده بودن. از خونه که اومدم بیرون خوشحال شدم که کوچه فرعی رفت و امد هست! .

به نام او که ما با همیم . چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم باشد - من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک. دیروز تولدم بود و سرشار بود از حسای خوب و بد . ز صبح تو اداره وحشتناک حالم بد شد وحشتناک جوری که تا 8 بیشتر نتونستم دووم بیارم و شوشو اومد دنبالم . شب هم تولد بازی و کیک و شام و کادو. الان کلی کار ریخته سرم برم کارامو و انجام بدم بر می گردم . راستی دوست خوبم زن تنها جون بهم دیروز ظهر اس داد و تولدمو و تبریک گفت کلی ذوق زده شدم که تولد من و یادش بود. خواهری دست گلت درد نکنه.

فندقی خان و بادوم خانوم. You can take my breath away. هرکس آدرس وبلاگ جدیدمون رو خواست برام نظر بذاره. وقتی یه مدت زیاد نمی نویسم دیگه یواش یواش شوقم برای نوشتن کمتر میشه. بعضی وقت های یه جرقه عالی تو ذهنم برای یه موضوع خوب برای نوشتن زده میشه اما تا وقتی که بخوام بنویسم همه اون حس خاموش میشه. و امروز من ۲۳ ساله شدم. سه شنبه مثل همیشه با حسام .

نفس که می کشم دلم می گیره . این روزا پر از بغضم . پیش امام رضا یه جوری طلبید که شرمندش شدم . هرچند یه بار بیشتر نتونستم بررم . اما همون یه بار خیلی خوب بود. فقط ازش ارامش می خوام . یه ذره دل خوش . دردم اینه که چیزه زیادی نمی خوام . یه کم امنیت یه کم . ولی فقط وقتایی که دنیا رو دوست ندارم میام اینجا. آهان من و پیمان! هنوز با همیم .

چه بارون قشنگی داره می باره. توی اولین روز از ماه اسفند. فردا سالگرد اولین جلسه خواسگاریمونه. اولین باری که همسرم همراه مادر و مادر بزرگ و خاله اش به عنوان یه خواسگاری رسمی اومدن خونه مون. چه باری روی دوشمون بود. دست مهربون خدا توی تک تک اون لحظه ها روی سرمون بود و بلاخره موفق شدیم. 2 اسفند روز موندگار تقویم وصال ماست. دنبال راهکار برای با هم بودن میگشت اما نه یه راه ساده! و البته که حرفها.

من دلم خیلی واسه اینجا و تک تکتون تنگ شده خیلی. روزی چند بار این صفحه را باز میکنم تا بنویسم ولی نمیدونم چرا نمیتونم . هیچی تو زندگیم تغییر نکرده نه من ونه شوهرم دوست دارم براتون بنویسم مثل قبلا و خنده ای هرچند کوتاه روی لباتون بیارم ولی در عوض روزانه هام ثبت میکنم نوشته هایی که شاید اصلا برای شما جالب نیستن و اینو متوجه شدم. پس شاید لازم باشه که چشمهای نازنین شما با این روزانه های بی ارزش خسته نشن. امید اوایل با لطافت و.

به امید زیر سقف رفتن ما. خوش اومدید به وب بنده. یه آدم که عاشق پیشرفت هست و تلاش و پر هدف. یه سوگل خانوم و یه اقا سهیل. اما همه چی بعد از گذشت پن. این با بقیه خداحافظی سلام ها فرق داره.