کنسرت ابی استانبول به روایت من. تو استانبول هیچ وقت این همه ایرانی رو یکجا ندیده بودم. اصلا احساس اینکه تو کشور دیگه ای هستم رو نکردم اون تیکه که از تقسیم به سمت حاربیه که محل کنسرت بود پیاده میرفتیم اینقدر ایرانی زیاد بود احساس میکردم تو خیابون ولیعصر تهرانم.

جای پا های مرا هم برف پوشانده است. تا کجاها رفته بودم . این که فریادی شنیدم . که کنم رو باز پس . پیش چشمم خفته اینک راه پیموده. پهندشت برف پوشی راه من بوده. گام های من بر آن نقش من افزوده. چند گامی باز گشتم برف می بارید. جای پاها تازه بود اما. جای پاها دیده می شد . جای پاها باز هم گویی. برف می بارید می بارید می بارید. جای پا های مرا هم برف پوشانده است.

خیلی حس داشتم تا دیروز. خودمو برای یه جشن توپس حاضر کرده بودم امااااااااااااااااااا خبری که شنیدم کلا احوالاتمو بهم ریخت. اونهم بصورت علنی از ماما و بابا هم پرسیده. جالبه جلوی همه آفتابی میشه جز من. این یعنی کابوس های بی انتها و تکراری. امروز هم هوا گرفته و ابری. حوصله آرایشگله رو هم ندرام. فکرم خیلی بهم ریخته است. هفته قبل هم قاطی بود البته هنوز خبر بد رو بهم نداده بودن اما گویا ناخودآگاهم فهمیده بود. حس میکنم طوفانی در راه است.

I am a woman , maybe a mother. اينجا دغدغه هاي يك زن به تصوير كشيده مي شود . زني كه بار گناه حوا را به دوش مي كشد بي آنكه گناه حوا را پذيرفته باشد. يه آن احساس كردم كه تصميمم رو گرفتم .