یادداشت های یک روزنامه نگار اخراجی. ظ روز یکشنبه ٢٠ فروردین ۱۳٩۱. بعد از 1 سال و حدودا 4 ماه. تمام تلاشم این بود که عشقم قاب عکس نشه! فکر کنم اتفاق مبارکی بود. دوستان 1 حالی هم به نوشته های پیشین بدم ولی دلم نیومد. قلب های یخی و قهوه های تلخ. خیلی وقت بود که به این فکر کرده بودم ازین تیتر استفاده کنم. که مثلا در زندگی روزمره ی ما به انسان هایی بر میخوریم که.

اشک را فریاد هایی بی صداست. باقر علمی و کش اف الکروب. پنجمین شاهی و فت اح القلوب. نام تو همنام جدت احمد است. حضرت دل پاک سلام علیک. ای پدر خاک سلام علیک. تا کور شود هر آنکه نتواند دید.

و ما هر چه می کشیم از بخش دوم است. مرا خادمی نیکو برای خود ساز و امانم ده زین جور زمان و حیله ی شیطان و قلب بی ایمان که ناتوانم و می هراسم از نفس و شیطان. مرا دلی ده که د ر ش جز برای تو و دوستان تو باز نشود و از این دل قلعه ای ساز محکم و استوار که سپاه شیطان را راه نفوذ بدان نباشد. به امید مناجاتی دیگر با تو ای سرچشمه ی خوبی ها.