در جستجوی زمان از دست رفته. بعد از ظهر بیست و هفتم فروردین سال 88 کوله را به دوش زدیم. بنا داشتیم صبح فردایش از مسیر تیغه دارآباد به توچال برویم. دیگران خود بهتر میدانند که.

زنی دیوانه بر طناب حیات من تاب می خورد. زندگی من از اون روز به بعد تازه شروع شد یا من مردم و این جهنمه که دارم توش زندگی می کنم. از اون روز همه ی اتفاق های بعد شروع به شکل گرفتن و سقوط کردن. انگار نطفه ی همه ی حالات بد اون شب بسته شد و همون شب زاییده شد. بهش که فکر می کنم تمام سنگینی های دنیا تالاپی میفته رو سینم. انگار که خواب باشم میخوام داد بزنم اما صدام درنمیاد. کاش همه چیز اون شب تموم می شد. کاش همه چیز اون شب تموم می شد.

فهمیدم پ ر از زندگیست. پ ر از تنهایی ست;. او که پ ر از ضمیر بی صاحب ست. پناه به رویا می برم. از یه جایی به بعد. اتفاقای خوب هم چیزیو تغییر نمی دن. با این همه رویای خسته و. امید دل زده ;. جانمان به همین چشم هاست که هنوز می فهمند. اینجاست که کهنه و نو. حالا بهار یا زمستان ,. وقتی هر دو از یک زمین ند. اشاره می شوند هر ده تایشان ,. کوتاه می آیم در برابرت,. این چشمان از ارتفاع می ترسند.

دلنوشته های دو تا روباه کوچولو. این وبلاگ قراره صفحه من و کسی که دوسش خواهم داشت باشه . زندگی منه که بی سانسور می نویسم. مدتها بود چیزی ننوشته بودم . پس بهتره بازم ننویسم اه. تو اون شب به من گفتی روزهای خوبت نزدیکند صبور باش . و حالا خودم دارم حس میکنم این نزدیکی رو. خدایا تو چقدر مواظب من بودی. داره از خودم خوشم میاد! خدایا من هم دوستت دارم.