با سپاهي به جاده ها زده اي. زندگي باز دوره ات كرده. رسم بوده كه سر به راه شوي. بازي از جبر خانه لبريز است. با كلاهي كه بر سرت رفته. دلت از هر بهانه لبريز است. وقتي از برج ديده باني هم. ترس آينده را به دل داري. حال و روز نگفتني هايت. مثل حكم كلاغ پر شده است. فاصله بغض را نمي فهمد. آخرين راه تو سفر شده است. كوچه مان رنگ آب مي گيرد. قدمت روي چشم بود اي كاش . پشت جا پاي مانده ات پيچيد. بوي نعناء و سير كاسه ي آش.

بوی عودی که تازگیا رفیق اتاقم شده. فکنم ساعت های اطرافم مشکل پیدا کردن. گاهی به سرعت میچرخن گاهی نا ندارن حتی یه ثانیه جلو برن. حس و حال این روزهام خوبن. درونیاتم زیادتر شدن و فرصت فکر کردنم بیشتر. و چیز دیگه ای که این روزا به وجودم اضافه شده جنگه. یه جنگ تمام عیار واسه اثبات خیلی چیزا به خودم. بزرگترینش اینکه یاد بگیرم هر اعتقاد و نظری که دارم براش یه منطق قوی داشته باشم. این روزا انگار هم آرومم هم آشفته. هم ساکتم هم پر از هیاهو.

و تو می اندیشی که این همه را خوانده ای. همه ی من را خوانده باشی. شناسنامه ام می گه بیست و هفتمین روز آذر فصل شکفتن من بوده است.

از خنده ی بی خیال هر دمبیلش. از هند و هوا و قصه های فیلش. باید که بدم بیاید اما ای کاش. از عشق نبود قال او و قیلش! قرار نیست که هر چه بوده بر گردد. و یا نگاه کسی خیره تر به در گردد. نمی روی که بیایی! خدا کند شب بی تو فقط سحر گردد. بنگر چه عمیق قلب من می شکند. گفتی بنشین گریه کن راحت شو.

نمی دانم چه می خواهم بگویم فقط دانم که می خواهم بگویم.

عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت . عید آمد و زد ساز دلم دیمبله دیمبا. همپا شده اعضای تنم با گل صحرا. تا گوشت شود عید بچسبد به تن من. بخشید خدایم همه ی حق خودش را. گر لطف شما شامل حالم شود امروز. انگار دوباره شده ام وارد دنیا. پس یاد بگیرید ز رحمان و نگیرید. این عزت پوشالیمان را به تمنا. در یک کلمه بخشش خود را کنید ابراز. درگیر نگردید به اما و اگر ها. یک حال اساسی بدهید همچو خداوند. تا ریشه زند بذر محبت به دل ما.