شهر از دریچه ی چارچوب دوربین. خوب نگاه کنیم به خودمان . این ما هستیم که عین سگ می دویم و له له میزنیم در پی آن نمی دانم چه. این ما هستیم که همیشه خسته ایم این ما هستیم که همیشه کار می کنیم و همیشه هم جیب هایمان خالی است این ما هستیم که جیب هایمان که چیزی نیست که حتی کله هایمان هم. این ما هستیم که با این کله های پوچ از فرط خستگی و له له زدن و دویدن در اتوبوس و مترو و تاکسی به خواب می رویم این ما هستیم که نشسته و ایستاده و پیاده و سواره همیشه خواب هستیم.