درست مثل یک خرابه روی سرم خراب شده. حس عجیبی بهم دست می ده. حسی مثل دویدن توی یک جاده بی انتها. حسی مثل خواندن یک شعر سهراب. حسی مثل غوطه خوردن توی دریا. یادم باشد که قبل از اینکه چمدانهایم را ببندم. حتما کوله پشتیم را خالی کنم. یادم باشد که کوله پشتی کارهای ناکرده. را لای کتابها توی چمدان به زور جا ندم. شعرهای نا نوشته را بر روی طرحدارترین کاغذهابنویسم.

تو که جای خود داری. زندگی پلی است میان دوهیچ. هر شب در رویاهایم تو را می بینم و احساس ات می کنم. و احساس می کنم تو هم همین احساس را داری. و تو این را نشان دادی و ثابت کردی. و من باور می کنم قلب می تواند برای این بتپد. یک باره دیگر در را باز کن. و دوباره در قلب من باش. و قلب من به هیجان خواهد آمد و خوشحال خواهد شد. ما می توانیم یک باره دیگر عاشق باشیم. و این عشق می تواند برای همیشه باشد. و تا زمانی که نمردیم نمی گذاریم بمیرد.

چهارشنبه 4 مهرماه سال 1386. هدف هایی که از نوشتن این وبلاگ داشتم رو به این خاطر می نویسم که معیار قضاوتی باشه در مورد اینکه چقدر به هدفهایی که داشتم تونستم برسم.