عطیهی عزیز من را به یک بازی دعوت کردهاست. بازی اینکه اگر سهماه تا پایان زندگیم فرصت. خوب سوال خیلی سختی است. جوابش را در یک پست نمیتوانم بدهم.

دام دام یه سپاه توی سرم دارن رژه میرن کافه قربان سرم رو برمیگردونم . اونها که درد ندارن . واقعن دردی ندارن برای خودشون درد میتراشن . اگه خودشون با رخت . آرام شیر را سر کشید بدون شکر! .

Wednesday, July 15, 2015. بعد میگم خوب همین الان دو کلام بنویس. چیزی که از حجم و تنوع روزانه ها کم نشده. ولی معمولا از این مرحله بیشتر جلو نمیرم. کلا آدم کم حرفی شده ام. یعنی کم حرف نمیشه به من گفت. ولی از قبل کمتر حرف میزنم. امروز فعالیت وبلاگیم یک قدم پیش تر رفت و چیزی نوشتم. دو تا از سال پیش جلو افتادم. Thursday, April 9, 2015. Monday, March 16, 2015. You snooze, you lose.

نتراود اشك در چ شم تو هرگز. نرود لبخند از عمق نگاهت هرگز. و به اندازهي هر روز تو عاشق باشي. عاشق آنكه تو را ميخواهد. و به لبخند تو از خويش رها ميگردد. و تو را دوست بدارد. به همان اندازه كه دلت ميخواهد. تقديم به همهي شما دوستاي خوب. فرستادهشده در همه جور نوشت. ممنونم از لطف و توجهتون. حالا جالبيش اينجا بود قبلا مي تونستم بلاگر هم برم حالا كه خواستم خي.

اصلن دیگه نمی گم که دوباره اومدم و از این حرفها. هر چه این گنداب را بیشتر ه.

دیروز یه نگاه به اطراف خونه کردم و دیدم نه. اینطوری نمیشه! اگر خودم عید نیارم که این ور دنیا عید نمیاد! پاشدم افتادم به جون یکی از کمدا! باور کنین از توی همون یه کمد یه کیسه گنده آشغال در اومد بیرون! لباسایی که یادم نمیاد آخرین بار کی پوشیده شده یا چیزایی که عمرشون از چند ده سالم بیشتره! آی میچسبه وقتی الان در اون کمدو باز میکنم! آره همین طوری میشه که عید یواش یواش میاد تو خونه آدم! نوشته ی قصه گوی آبی.