پر از خارو پراز خاشاک. ومن بی موزه وبی پای افزاری. شکستم خارها را به کف پاها. و سختی و مرارتها کشیدم در عبور از. جاده های این سفر بسیار. که این ره سوی هیچستان بود ای یار. بسوی هیچ شهرو هیج ابادی. سراسرپر ز هول ووحشت وتکرار. هر انچه اندرون کوله بارم بود. دگر پاها توان رفتنی درخود نمی بیند. دگرحتی نفس هم از گلوی خشک من مشکل برون اید. دگر حتی نمی خواهم که این بیهوده پیمایی.

و خدا می داند که در پرشین بلاگ راحت تریم. که من بیزارم از دیدار این خونبار ناهنجار. تفنگ دست تو یعنی زبان آتش و آهن. من اما پیش این اهریمنیابزار بنیان کن. تو ای با دوستی دشمن! زبان آتش و آهن. زبان خشم و خونریزی ست. فروغ آدمیت راه در قلب تو بگشاید. تفنگت را زمین بگذار تا از جسم تو. اگر جان را خدا داده ست.