آیینهای برای دلم دستوپا کنید. احساس میکنم که به دریا نمیرسم. ای رودهای تشنه مرا هم صدا کنید. ای زخمهای کهنه که سر باز کردهاید. با شانههای خستۀ من خوب تا کنید. دارم به ابتدای خودم میرسم به عشق. راه مرا از اینهمه آتش جدا کنید. حالا که خویش را به تماشا نشستهام. با آخرین غریبه مرا آشنا کنید.

روح و تنم درد می کند. تمام خویشتنم درد می کند. حال و هوای پر زدنم درد می کند. نگفته های زیادی ست در دلم. خنجر از دست عزیزان خوردن. از من خسته نمی پرسیدی.

و فکر کن که چه تنهاست اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد. وب سایت شخصی امیر نام آور. خدا عشق است و عشق خدا. همه چیز با خدا ممکن است. تورا به جای همه کسانی که دوست نداشته ام دوست می دارم. بعضی چیزها با خدا و بی خدا ممکن نیست. من عاشق نیستم و این سالهاست بدترین خبر هر روز صبح روزنامه هاست! بالاخره یه روزی یه جایی باید اعتراف می کردم. جایی که شاید کسی نخونه.

می خوای یکی حرفات رو بشنوه. اگه اون لحظه کسی نباشه. و تنهات بذارن میشه سطر اول. دلم خیلی پره از غمهای رنگارنگ. هیچکس برای داشتنش تلاش نکرد. هیچکس برای تنهاییش کاری نکرد. خدا که حرف دلش رو میخوند. در انتظارش بال بال می زدی دیگه نمی یاد.

وب نوشته های محمد تقوایی. باید روزی به سیم آخر بزنیم. آتش به اصول هر چه باور بزنیم. از مرگ نترسیم و به او سر بزنیم. از سجده نکردنش پشیمان شده است. حالا که خودش مرید انسان شده است. از بس که در آن دست فراوان شده است. ما گم شده ایم و کوچه ها بن بستند. هر چند نشانه ها فراوان هستند. دلخوش به نشانه سر کوچه نباش. این کوچه و این نشانه ها همدستند. نشناختند معني صبر جميل را.